من به خواستنت دچارم

 می دانی... بهانه کم است برای نوشتن... برای همین است که مدام واژه هایم را می بندم به بند بند دست و دلت که این روزها آنقدر دورند از دست و دلم که خیالت سخت شده  

 اما خیال  تو  هم که باشد زندگی جور دیگریست… همین که نام تو اولین کلمه ایست که با بیداری به سراغم می آید… همین که خیالت در خواب هم رهایم نمی کند… همین که شب ها گاهی از خواب می پرم و تنها چیزی که می خواهم شنیدن صدای توست… همین که گاهی دستانم بی گرمای دستانت بیهوده تر از همیشه به نظر می رسند… همین که می دانم دردم از بودنت است یا از نبودنت… همین که در تک تک نفسهایم حضورت ملموس است… همین که نگرانت می شوم… همین که دلتنگت هستم… همین که چه تلخ و چه شیرین… چه سرد و چه گرم… چه دور و چه نزدیک… می خواهمت… همین… می کشاندم از روزی به روز دیگر… از شبی به شبی دیگر… از قرنی به قرن دیگر… گیریم که بدانم دردم از توست و درمانم نه... گیریم که بدانم... نمی گویم شاد می خواهمت… سبز می خواهمت… نمی گویم می خواهمت… چه حاجت به گفتن من؟ بودنت بس است  

آرزوی من آرامش توست 

آرامشی بی هیچ طوفان! 

بیتا